دوبیتی 226

خواستم آب دهی نان دهی نه این که بر باد دهی

خواستم جان دهی بقا دهی نه این که بر فنا دهی

اگر می دانستم تو چنین می کنی با من محتاج تو

نه آب و نان و جان و بقا را می خواستم تا آن ندهی

چشم ما را دور می بینی یا خیال دیگر می کنی

به دیگران شراب ناب می دهی به آب می دهی

خوشا دلبر و خوشا ساغر و خوشا حیدر

خوشا ساز  و خوشا سوز  و خوشا حیدر

سوز و ساز مرا ای دلبرم با ساغر شراب

خوشا شراب و خوشا طرب و خوشا حیدر

جهان بی دوست سراب است

خیال و توهم اندر زمان است

کی توان بی دوست زیست

زندگانی بی او عذاب است

من خالی از من پرم از تو

من نیم بلکه هستم از تو

از لا در لا آمدم

مستانه وار امدم

من از آنجا امدم

بهر عشق آمدم

جانا بهارا آمد

آرام جان آمد

ما را چیزی بدادند که تا ابد کرکره را پایین کشیدیم

آموختن که همین است و ما سکوت را پیشه گرفتیم

که دگر راکت و ساکت در زمان و مکان خویش شدیم

چه بگویند و نگویند و باید و نباید که چنین کشیدیم

تا جان ما آتش گرفت خیال تو آرام گرفت

تا ناله براوردم من لبهایت خندان گرفت

این چنین در کمین و حسدادت در وجود

آخر دام تو ما را عجب در دام خود گرفت

سحر هست و سجاده کهنه نوع آور و برقصا

از ندیدن رها شو اندیشه دیدن کن و برقصا

همنشین و هم کلام او شو در زمان و بخوانا

به نام او و به نام من و به نام یکی و برقصا